Saturday 21 January 2017

een onvergetelijke week in spanje


Drie weken geleden begon ik aan de spannendste reis van mijn leven (tot nu toe). Ik heb de kans gekregen om mee te doen aan een uitwisseling, om een week in Spanje bij een gastgezin te leven. En ik heb ja gezegd. Ik had eigenlijk niet gedacht dat ik het leuk zou vinden, laat staan de uitdaging aan zou gaan, maar het was uiteindelijk een van de leukste reizen die ik ooit heb gemaakt! Ik heb ontzettend veel mensen ontmoet uit zo veel verschillende landen. Dit was een onvergetelijke week  (om even mooi aan te sluiten bij de titel van deze post).

De reis begon zaterdagmiddag 10 december. Samen met twee docenten en vijf andere meiden vertrok ik vanaf Schiphol naar het vliegveld van Bilbao in Spanje. Bilbao ligt in het Baskische gedeelte van Spanje, ook wel het noordwesten. Ik ben nog nooit eerder in dit deel van Spanje geweest, meer in het  oosten, waar natuurlijk steden liggen zoals Barcelona en Valencia (en eigenlijk ook nog nooit in de winter, nu we toch bezig zijn).

Na twee uur intensief kauwgom kauwen, naar buiten staren en heel de tijd mijn klasgenootje aan tikken om weer een prachtige wolk te laten zien landen we in Bilbao. We gingen van het koude, in de winter gehulde Nederland naar de zonnige, bergachtige stad en namen de bus richting het centrum. Eenmaal onderweg kijk ik nogmaals mijn ogen uit en probeer ik er ondertussen voor te zorgen dat mijn koffer niet door heel de bus heen vliegt.


Onderweg naar ons hotelletje voor één nacht rijden we al langs het museum waar de stad om bekend staat, het Guggenheim (waar ik, om heel eerlijk te zijn, nog nooit van had gehoord voordat ik aan deze reis begon). Die zouden we de volgende dag bezoeken. Nadat we onze koffers over elke trap in Bilbao hadden gesleept en door overvolle metro's, komen we eindelijk aan in het hotel (nouja, hotel is een groot woord... Het leek meer op een huis van iemand maar we hadden wel een hele grote kamer!). Na het eten van pinchos (typische hapjes) ben ik met twee andere meiden een kerstmarktje in gedoken en hebben we nog een paar foto's gemaakt. Daarna zijn we teruggegaan naar het "hotel", doodmoe, maar blij en vol spanning voor de dagen die zullen komen.

Ik ben al om 8.00 op de volgende ochtend. Ik neem een snelle douche en stop al mijn spullen in mijn koffer. Vluchtig probeer ik mijn haar te temmen en ik hang mijn camera om mijn nek. Vandaag ga ik mijn gastgezin ontmoeten, schiet er door mijn hoofd. Niet aan denken! Om 9.00 stipt staat heel de groep buiten en gaan we op zoek naar een tentje om te ontbijten. Uiteindelijk vinden we een restaurant niet zo ver van het Guggenheim af, waar we buiten gaan zitten. Ik knabbel wat aan mijn sandwich terwijl er een musje om de tafel heen hupst.


Niet veel later is het tijd om naar het Guggenheim te gaan en ook daadwerkelijk in het museum te kijken. Eenmaal binnen kijk ik mijn ogen uit. Wat is het hoog! En gevuld met hele interessante en ook prachtige kunstwerken, zowel met bewegend beeld als met schilderijen. Ik probeer nog een foto te maken van een van de werken, maar er komt een bewaker naar me toe. "No pictures," zegt ze tegen ons. Een beetje teleurgesteld lopen we verder.

Na het bezoekje aan het museum zijn we terug gegaan naar het hotel om onze spullen op te halen. Er staat een lange busreis op ons te wachten. We stoppen onze koffers onderin de bus en zoeken een comfortabel plekje uit. Ik stop mijn oordopjes in en luister tijdens de rit naar muziek, een verwoede poging om mijn zenuwen te verstoppen. Binnen twee uur zou ik mijn gastgezin gaan ontmoeten. En de jongen die mij een week lang in huis moet nemen. Onwijs spannend en doodeng. 


Na de lange busreis komt het groepje jongens op ons afgelopen. Ik herken de jongen van mijn gastgezin van een foto op instagram en zwaai. Hij glimlacht. Nerveus pak ik mijn koffer uit de bus. De directrice van de school komt naar me toe en pakt mijn pols vast. "What's your name?" vraagt ze. "E-Eva," stamel ik. Ze pakt een lijstje en begeleid me dan naar de jongen. Hij pakt meteen mijn koffer. Ik werp nog een blik naar mijn groep en vorm het woord 'tot morgen' met mijn mond. De jongen loopt voor me uit en wordt op een gegeven moment vergezelt door zijn moeder. Ik moet moeite doen om ze bij te houden en ondertussen niet per ongeluk tegen de koffer aan te schoppen. Eenmaal bij de auto voel ik me wat kalmer. Ik stap in en we rijden weg. Nu is het avontuur echt begonnen.

Bij het huis aangekomen krijg ik een mini-rondleiding door het stadje waar hij woont. Ik probeer al die indrukken in me op te nemen en moet wennen aan het feit dat ik Engels moet praten om met hem te communiceren. De temperatuur is best wel een graadje kouder dan in Bilbao en dus ben ik blij dat we snel weer naar binnen gaan. Hij laat me mijn kamer zien en geeft me wat vrije tijd. Speciaal voor mij besluiten ze wat eerder te eten, hoewel ik niet zo'n honger heb probeer ik toch wat naar binnen te krijgen. Na het eten kan ik douchen en val ik al snel in slaap.


Ik vlieg mijn groepje bijna in de armen, zo blij ben ik om ze weer te zien de volgende ochtend. We praten bij en ik hoor de gekste verhalen over de gastgezinnen waar ze bij zitten. Het is vooral opluchting. We hebben de ontmoeting én de eerste nacht achter de rug (misschien was ik nog wel het meest blij met het feit dat ze gewoon wifi hebben. En een slot op de badkamerdeur). Vandaag gaan we op excursie. We krijgen een tour door Pamplona, het stadje waar de school is gevestigd. We nemen een kijkje in het gemeentehuis, ontmoeten de burgemeester en mogen de stadsmuren beklimmen. Na het programma van de school worden we naar onze hosts gebracht, die samen met ons de kerstmarkt bezoeken. We zijn pas thuis zodra mijn oogleden eigenlijk al dicht zitten.


Dinsdagochtend hebben we weer les op school. Ik leer mensen kennen uit Italië, Polen, Hongarije en Turkije. 's Middags gaan we weer op een kleine excursie. Zodra we de bus uit stappen schijnt de zon in mijn gezicht. Het is koud, maar wel een prachtige dag. We lopen rond in een klein dorpje en eten gebak in een schattig café.


De volgende dag gaan we 's ochtends vanaf school meteen op excursie. Terwijl ik in de bus een verwoede poging doe om mijn ogen open te houden flitst het landschap voorbij. De eindbestemming: een soort woestijn. Met hoge bergen in vreemde vormen. En koudddd. Nadat ik een paar foto's heb gemaakt duik ik snel de bus weer in. Vervolgens rijden we naar een dorpje, waar we in het zonnetje (die we daarna heel de dag niet meer hebben gezien) onze lunch opeten. Mijn host had een broodje met ei en ham voor me klaargemaakt. Met onze ruggen tegen de stenen muur aan en onze broodjes verpakt in zilverfolie luisteren we naar het Italiaanse geklets naast ons. De meisjes uit Italië zijn allemaal erg aardig en genoten van de lunch samen met ons. Af en toe wisselen we wat woorden uit in het Engels en moeten we lachen om het feit dat we eigenlijk allemaal hetzelfde lunchpakket mee hebben gekregen. 

Na de lunch dwalen we een beetje rond tot het tijd is om verder te gaan. De volgende bestemming: Olite. We komen aan bij een prachtig kasteel en worden rondgeleid door een heuse gids. Hij verteld ons wie er in het kasteel woonde en hoe het er vroeger uit zag. Ik kijk mijn ogen uit en droom over ridders en prinsessen die hier rond hebben gedwaald. Ook was er een prachtige binnentuin, genaamd the Queen's Garden, of, in het Spaans, el Jardín de la Reina. Klappertandend maak ik foto's van de torens en kijk ik uit over de stad, overwoekerd met mist. Het geeft een magische en mysterieuze sfeer. 's Avonds bezoeken we een arcade waar we voetbaltafelen en air hockey spelen.


Donderdagmiddag nemen de Spaanse jongens en meisjes ons mee naar El Caballo Blanco (Spaans voor 'Het Witte Paard'), waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. We nemen alles goed in ons op en gaan dan op weg naar een restaurant. We eten ons vol met churros. De jongen van mijn gastgezin vraagt aan mij of ik nog honger heb. Ik schud mijn hoofd van niet. "Good,' zegt hij. "Because I think I can't eat anything more either."

Vrijdag is de allerlaatste dag die we met de hele groep spenderen. De Spanjaarden nemen ons mee naar de schaatsbaan en het is super gezellig. We sluiten de dag af met een bezoek aan een restaurant met alle uitwisselingsstudenten en hun hosts. Rond 23.00 is het voor mij tijd om te gaan. Ik zwaai iedereen gedag en opeens komen ze allemaal op me af. Ik geef honderden knuffels en wens iedereen een goede reis terug. Ik besef me hoe erg ik deze mensen ga missen. "It was a pleasure to meet you, Eva," zegt een van de meisjes. Ik geef haar een knuffel. "You too," is alles wat ik uit kan brengen. Eenmaal buiten neem ik afscheid van een heel lief Spaans meisje, waar ik bevriend mee ben geraakt.

Terug in het huis van mijn gastgezin geeft mijn host me een cadeau van het meisje. Het is een foto van ons die we woensdag hadden gemaakt. Ik schiet vol met tranen. Zijn moeder geeft me een doos bonbons. En dan geeft hij me ook een cadeautje, een sjaal. Ik kan de tranen niet meer binnen houden en geef hem een knuffel.

"Thank you. Muchas, muchas gracias."

En dat was het einde van mijn avontuur. Een avontuur dat ik nooit gedacht had mee te maken. Een avontuur waarin ik zo veel heb overwonnen. Bedankt dat jullie eventjes mee zijn geweest in een terugblik op een week om nooit, nooit meer te vergeten.

xxx

13 comments :

  1. Je stijl / manier van fotograferen is nog steeds zo mooi! Bij een gastgezin verblijven lijkt me echt leuk! En aah ik ga in februari ook met het vliegtuig op 'vakantie'. Geen uitwisseling, geen echte vakantie, maar gewoon een reis naar Rome van 6 dagen, met m'n klas :)

    Liefs :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Aww thanks!! En echt ontzettend gaaf dat je naar Rome gaat!! Heel veel plezier alvast! xxx

      Delete
  2. Waauw!Het is daar prachtig! Zo knap van je dat je de uitdaging aandurfde!

    ReplyDelete
  3. Oh wauw hoe gaaf! Op uitwisseling naar Spanje! De foto's zijn echt prachtig! Heb je nog contact met iemand uit Spanje?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Superbedankt!! Ja ik volg best wel wat mensen op instagram en whatsapp soms nog met twee spanjaarden, maar het is best lastig om iets te vinden om over te praten helaas. xxx

      Delete
  4. Wow! Wat een mooie foto's! Ziet er echt heel erg leuk uit! Liefs

    ReplyDelete
  5. wat mooi geschreven, en wat een mooie foto's! Dat klinkt inderdaad als een onvergetelijke week.

    ReplyDelete
  6. Zo gaaf!! En wat een prachtige foto's :)

    ReplyDelete

thank you for visiting my blog! & it's so sweet of you to leave a message!

01 09 10