prologue

De Muren van Dironve

Proloog

Een flits verlicht de kamer. De kleine kamer. Met een klein bureautje. Aangevreten door de tijd. Een spiegel, waarvan de randen zijn verroest en hier en daar een stukje uit is, waardoor de houten wand erachter zichtbaar is. Een nachtkastje, met enkel een kaarshouder erop en een boek. "Wonderen van de Oude Wereld" leest de voorkant onder een laagje vers stof. Uit het boek steekt een krantenknipsel, dienend als boekenlegger. Een donderslag. Naast het kastje staat een krakend oud bed, dat al ruim 19 jaar zijn werk doet. En op dat bed zit een meisje. In kleermakerszit. Met haar dunne deken opgetrokken tot aan haar kin. Haar witte nachtjapon lijkt op te lichten in het woeste natuurgeweld dat zich buiten afspeelt. Bijna net zo woest als haar haren. Klaarwakker. Het gezicht van het meisje straalt... Een paar verdwaalde sproetjes en gebruinde huid onthullen dat ze veel uren in de zon doorbrengt. Haar mondhoeken krullen om zodra de hemel openbreekt. Als deze buien niet zo zeldzaam waren geweest, had ze nooit rechtop in bed gezeten. Maar dat waren ze wel. Grote spetters water vallen uit de lucht. Ze vallen op de korstige, droge grond. Je kunt de aarde bijna horen zuchten van de dorst die nu zo plots wordt gelest. De bomen bedanken de hemel en laten zich lachend kietelen door het water. De uitgedroogde gewassen knisperen onder het gewicht van de druppels en de wind. 

Volg die wind, ruisend over de aarde. Verder naar het Noorden, niet heel veel verder, daar raakt een enorm bouwwerk doorweekt. De druppels lopen als tranen langs de stenen muren en laten een donker spoor achter. Gegraveerd in de bogen staan oorlog en verdriet. De luiken dicht. Verborgen, verscholen van het licht. Mos en blauweregen bekruipen de wanden en piepen tussen alle kieren en gaten. Wat ooit een groots huis was, zag nu o zo somber. Wat ooit was… Al die glorie nu vergaan. Zal het ooit weer in zijn oude staat hersteld worden? De man voor het raam op de tweede verdieping kijkt uit over zijn landgoed. Een twinkel wordt in zijn ogen onthuld wanneer in de verte een donderslag klinkt. Een sprankje hoop die hij sinds kort heeft weten op te leven. Een zucht van verlangen. Niet lang meer. Niet lang meer wachten. Nooit lang meer wachten. Ja. Met ogen smachtend naar de toekomst blijft zijn blik rusten op de horizon.

In het Verre Noorden, op diezelfde horizon, verder verder verder weg. Daar ligt een kasteel. Met kamers, niet op een hand te tellen. Zelfs niet op twee. Wel te tellen zijn de gevulde kamers. Vijf om precies te zijn. Eén: Die van een gebroken koning. Ondanks alles nog steeds aan het hoofd, maar zijn hart verloren. Kwijtgeraakt toen zijn vrouw hem stal en meenam in haar graf. Koning van een kapot land. Dienaar van de pijn. Het land is verscheurd door armoede en rijkdom. Door een verlangen naar verandering. Hij is er niet meer. Hij is er al lang niet meer. Het tweede gevulde vertrek? Elf ministers. Elf meningen. Elf problemen. De vergaderzaal, het lijkt er nooit stil te staan. Maar ook nooit vooruit te komen. Oude regels. Hun stemmen galmen door de gangen en overheersen zelfs het geluid van donder. De andere kamers behoren tot het resterende personeel van de koning. Een ober, een dienstmeid, een kok. Niet in staat om naar huis terug te keren, nog steeds bereid te blijven om voor de koning te zorgen. Of wat er van hem over is. Ze ruimen de volle borden op die hij laat staan. Hard aan het werk om het kasteel niet tussen hun vingers te laten glippen. Ze zijn enige machine die nog draait. 

Laat me je voorstellen aan een land genaamd Dironve. Al werd het land niet altijd zo genoemd. Sterker nog, het was niet altijd één land. Nadat de aarde geteisterd werd met de Derde Oorlog veranderde alles. Dironve werd geboren op de sterfdag van Europa. De Muren zouden hen beschermen tegen al wat kwaad is. Maar wat als al het kwade zich tussen de Muren bevindt?

Dit is een eerste probeerseltje voor de proloog van het verhaal dat ik wil schrijven. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vonden!

liefs,

Eva

♡